Twój program jest pobierany
Może to potrwać kilka sekund!
„Ku odległości pociągu” fotoreportażu PPT
„Marianne, to pociąg będziemy siedzieć,” Panna Lu powiedział.
Lola ściskał moją dłoń mocno.
Trener przyszedł wzdłuż peronu, zapytał: „Panie, czy te sieroty?”
Panna Lu stał prosto i powiedział: „W sumie czternaście”
Konduktor powiedział: „Dodaliśmy wózek dla ciebie z tyłu.”
Duży chłopiec jest odpowiedzialny za wspomnieć walizkę, bierzemy resztę worka, Panna Lu niosąc torbę pierwszej pomocy. W zeszłym tygodniu widziałem ją w torbie
Wyposażone ręczniki, leki i zioła, tak że w samochodzie został przeniesiony na pchły. Oczywiście, mamy te „St. Kerry dom” dzieci
Nie będzie żadnych pchły, ale trudno powiedzieć z innych schronień i dzieci na ulicy.
„Idź do rodziny adopcyjnej?” Trener poprosił Laurę „Wow, jesteś słodki!”
„Dziękuję,” powiedziała Laura. Mimo, że jest tylko pięć lat, ale w „Domu św Kerry”, uczono nas bardzo wcześnie, aby być uprzejmy.
"Życzę Ci powodzenia." Powiedział do mnie: „Słyszałem, że wiele osób na zachodzie chcą adoptować dziecko.
Panna Lu powiedział: „Tak.
„Ale ludzie, którzy udali się na zachód w tym roku nie trwało”, powiedział konduktor, „największa liczba sierot w roku 1877.
Wsiedliśmy do autobusu.
Krzesło pociągu był tak mocno, że miałem Lola siedzi na parapecie, i mogliśmy zobaczyć nasz wpływ na brudnej szybie. Widziałam moją smukłą twarz, to nie było dobre.
"Marianne?" Chwyciła mnie za rękę ponownie. „Oni nie uwierzą, że jesteśmy siostrami? My nie wyglądać, ale nie będą oddzielone od siebie, a jeśli chcemy oddzielić nas, my nie pójdzie.” ..... "
"Cicho!" I delikatnie się głośno.
Ale Panna Lu słyszał. "Co mówisz?" Powiedział: „udawać siostry są bezużyteczne.” Jej ton został zwolniony. „Słuchaj, większość ludzi po prostu potrzebuje dziecko i nie zepsuć go.”
To nie ma znaczenia, powiedziałem sobie. Palce powoli przesuwając się w kieszeni, czując miękkie pióra korzenia. Ona będzie tam będzie chciała mnie.
„Ku odległości pociągu” fotoreportażu PPT
„Marianne, to pociąg będziemy siedzieć,” Panna Lu powiedział.
Lola ściskał moją dłoń mocno.
Trener przyszedł wzdłuż peronu, zapytał: „Panie, czy te sieroty?”
Panna Lu stał prosto i powiedział: „W sumie czternaście”
Konduktor powiedział: „Dodaliśmy wózek dla ciebie z tyłu.”
Duży chłopiec jest odpowiedzialny za wspomnieć walizkę, bierzemy resztę worka, Panna Lu niosąc torbę pierwszej pomocy. W zeszłym tygodniu widziałem ją w torbie
Wyposażone ręczniki, leki i zioła, tak że w samochodzie został przeniesiony na pchły. Oczywiście, mamy te „St. Kerry dom” dzieci
Nie będzie żadnych pchły, ale trudno powiedzieć z innych schronień i dzieci na ulicy.
„Idź do rodziny adopcyjnej?” Trener poprosił Laurę „Wow, jesteś słodki!”
„Dziękuję,” powiedziała Laura. Mimo, że jest tylko pięć lat, ale w „Domu św Kerry”, uczono nas bardzo wcześnie, aby być uprzejmy.
"Życzę Ci powodzenia." Powiedział do mnie: „Słyszałem, że wiele osób na zachodzie chcą adoptować dziecko.
Panna Lu powiedział: „Tak.
„Ale ludzie, którzy udali się na zachód w tym roku nie trwało”, powiedział konduktor, „największa liczba sierot w roku 1877.
Wsiedliśmy do autobusu.
Krzesło pociągu był tak mocno, że miałem Lola siedzi na parapecie, i mogliśmy zobaczyć nasz wpływ na brudnej szybie. Widziałam moją smukłą twarz, to nie było dobre.
"Marianne?" Chwyciła mnie za rękę ponownie. „Oni nie uwierzą, że jesteśmy siostrami? My nie wyglądać, ale nie będą oddzielone od siebie, a jeśli chcemy oddzielić nas, my nie pójdzie.” ..... "
"Cicho!" I delikatnie się głośno.
Ale Panna Lu słyszał. "Co mówisz?" Powiedział: „udawać siostry są bezużyteczne.” Jej ton został zwolniony. „Słuchaj, większość ludzi po prostu potrzebuje dziecko i nie zepsuć go.”
To nie ma znaczenia, powiedziałem sobie. Palce powoli przesuwając się w kieszeni, czując miękkie pióra korzenia. Ona będzie tam będzie chciała mnie.
